street stories

როგორც იქნა მეც დავრჩი მარტო, მთავარი პრობლემა მოგვარებულია და სრული ჰარმონია დამყარდა ჩემსა და მონიტორს შორის. საუბრის დაწყება ყოველთვის მიჭირდა და მიჭირს, შესაბამისად შესავალში მოვიკოჭლებ და პირდაპირ მოვლენათა განვითარებიდან დავიწყებ, მაგრამ ალბათ შეამჩნევდით, რომ ''მაგრამის'' წინა სიტყვა მაინც დაწყების აღმნიშვნელია და მეც თავს აღარ შეგაწყენთ აღმოჩენებით. ჩემი და კლავიატურის დღევანდელი ალერსის თემა და მიზანი პიროვნებების არასწორი გადაწყვეტილებების პრობლემას შეეხება...მარჯვნივ გყავს და მარცხნივ იყურები...ჩაგიარა და შენ მაინც მოლოდინში ხარ...გიყურებს და შენ თვალებს ხუჭავ...გიღიმის და შენ თვალს არიდებ...გათბობს და შენ მაინც გცივა... ეს ჩამონათვალი ალბათ ხვდებით, რომ შორს გადამისვრის და უსასრულობაში ჩამკარგავს, საიდანაც თავის დაღწევის ერთადერთი საშუალება close click-ია. მე კი ყველაზე ნაკლებად ამ page-ის დახურვა და დავიწყება მინდა. მინდა ვაბარტყუნო თითები და ჩემი აზრები, ჩემ პირდაპირ, screen-ზე გავაცოცხლო. ჩემი თვითშემოქმედება მინდა action-ში ჩავაყენო და დაგიshare-ოთ, შესაბამისად არ მინდა უბრალოდ ვაბარტყუნო. რას ვუტოვებთ უბრალო გამვლელს გაჭედილ ქუჩაზე? მხოლოდ სუნამოს სურნელს ან უხეშ შეხებას მხარზე? მინდა მეტი გესმოდეთ ჩემ შესახებ და არა მხოლოდ ის, თუ რომელ სუნამოს ვხმარობ. შესაძლოა ჩაგიაროთ და თვალი ამარიდოთ, ან შემომხედოთ და გაიაროთ, გზა განაგრძოთ და უკან აღარ მოიხედოთ. ამ ქუჩის პარალელურ ქუჩაზე კი მან გაიაროს და შორიდან შეგიგრძნოთ და სულში ჩაეღვაროთ. ქუჩაში უბრალო გამვლელი გახდება მისი გულის გზამკვლევი, მისი spirit-ის შფოთვისა და მოუსვენრობის დამლევი(ბოლოსმომღები).       გისურვებთ, ბევრი პარალელურქუჩელი დაგემონოთ. ფართოდ გააღეთ თვალები, ნუ იმალები. გვერდით ვარ და შენ გელი :))) ნინია adviser-ი