one of these days

ვაკრატუნებ მზესუმზირას და ვფიქრობ ცხოვრებაზე. p.s. ცხოვრებაზე ფიქრი ჩემი საყვარელი გასართობია. ბლოგზე შემოსვლა და ჩემი აზრების აქ გადმოფრქვევა მაიძულა ჩემმა ორდინალურმა ცხოვრებამ, არაფერი განსაკუთრებული, უბრალოდ. ვფიქრობ ყველაზე მეტად რა მინდა ამ მომენტში და მივდივარ იმ დასკვნამდე რომ, ამ მომენტში, ხაზს ვუსვამ ამ მომენტში, მინდა ის რასაც ახლა ვაკეთებ. Feeling so cozy in my place. ცხოვრებას მარტივი დეტალები განაპირობებსო ამ ფრაზას 100%იანი სიხშირით ვეთანხმები და ვეხმიანები. ჩემს  მყუდროებას ამ მომენტში ის განაპირობებს, რომ საშინლად მიყვარს ასეთი ამინდი: ღრუბლიანი, ნისლიანი და ნესტიანი. ამ ყველაფერს დაამატეთ The forest-MDMA კარგად მოურიეთ, თუმცა ჯერ არ გადმოიღოთ თეფშზე კიდევ ბევრი რამე გვაქვს დასამატებელი, ასე მარტივი ნუ გეგონებათ ჩემი ბედნიერების რეცეპტი. ჩემი კედელი, რომელსაც ჩემი საყვარელი დახრილობით ეცემა მზის სუსტი სხივები 5 საათსა და 52 წუთზე. ჩემი საყვარელი ლოგინი და თეთრეული, სარეცხის ფხვნილის სურნელით (ვაფრეენ მაგ სუნებზე) ყავა უკვე მრავალგზის მიღებული მაქვს და ალბათ ჩემი ფორიაქიც ამას უნდა დავაბრალო.  არსად არ მეჩქარება, არსად არ გავრბივარ, თუმცა დავაზუსტებ მიყვარს მუდმივი გადარბენები, ეს კონდიცია კი უფრო მიყვარს, უსაქმურობისა და აბსოლუტური "სიმძორე." ვერც იმას ვიტყვი, რომ სულ აქ ყოფნა მინდა, საუბრის დასაწყისში ალბათ გახსოვთ, რომ ხაზი გავუსვი "ამ მომენტს." ხშირად მიფიქრია, რომ ეს უკანასკნელი ადგილია  სადაც ყოფნა მინდა, თუმცა საწინააღმდეგოც ხშირად მიფიქრია და ამ ყველაფრისგან თავგზაც ხშირად ამრევია. ჩემს ოთახში ისეთი სუფთა ჰაერია, ისეთი.

გძეტა გორში

წარმოიდგინეთ რომ რამოდენიმე თვის სიცოცხლე გაქვთ დარჩენილი რას მოიმოქმედებდით??? რა სისწრაფით მოგინდებოდათ ამ ყველაფერს რომ ბოლო მოღებოდა??? დაიჯერებდით სასწაულების თუ მხოლოდ პრაგმატული იქნებოდით??? გამოიგონებდით იდეალურ სამყაროს და ჩაიკეტებოდით??? თუ "თითქოს უკანასკნელად ცხოვრებაში", ამ ჯადოსნური ფრაზით იცხოვრებდით მთელი დარჩენილი ცხოვრება და თავს მისცეემდით ბევრის უფლებას??? რომელ ბანაკში აღმოვჩნდი მე თვითონაც არ ვიცი, ქვეცნობიერიც არაფერს მკარნახობს, ცოტა არ იყოს მაშინებს ეს "თითქოს უკანასკნელად ცხოვრებაში" თავისებურად სახიფათო ფრაზაა. წარმოვიდგინე ეს ყველაფერი და საკუთარი შეხედულებები ჩამომიყალიბდა ცხოვრებასთან დაკავშირებით, რაც ადრე მნიშვნელოვანი მეგონა, თითქოს უფერული გახდა და პირიქით. ყოველთვის აღვნიშნავდი, რომ ჩემი საყვარელი ადამიანების უბედურებას არ მინდა რომ ვხედავდე ანუ მირჩევნია ეს ყველაფერი მე გადავიტანო და ისინი მიყურებდენენ, აქედან გამომდინარე დავასკვენი რომ საშინელი ეგოისტი ვარ და მირჩევნია ისინი იტანჯებოდნენ ვიდრე მე, აქედანაც შეიძლება რაღაც ლოგიკური დასკვნის გამოტანა. რამდენჯერ წარმომიდგენია ჩემი თავი და ისინი, ისინი რომლებიც ჩემს ცხოვრებას განაპირობებენ, ისინი ვინც ჩემს ცხოვრებას ფერს აძლევენ, და მაცოცხლებენ. წარმოვიდგენ როგორ დამტირიან, ღმერთო ამაზე მაგარი შეგრძნება მე პირადად ჯერ არაფერი გამომიცდია ცხოვრებაში, რა არის ეს??? არც კი ვიცი რა შეიძლება იყოს ეს, ეგოიზმი თუ "თავში ყველაფერი რიგზე არ აქვს"??? მოკლედ, წარმოვიდგენ მათ დამწუხრებულ სახეებს და მე მსიამოვნებს ეს. უბრალოდ მხოლოდ მათ წარმოვიდგენ ვისაც ნამდვილად დამწუხრებული სახე ექნება, სხვები არ მაინტერესებს. გამიგღძელდა, ეს ზამთარიც გაიწელა, ალბათ არც არაფრის დაწერა მომინდებოდა რომ არა ახალი კლავიატურა, რომელიც ძალიან მომწონს და დროს ვიხელთებ მეც და ბლოგს მოვინახულებ და დავაბარტყუნებ ცოტას ამ კლავიატურაზეც, გორში ვარ დეიდასთან და ზეგ თბილისში მივდივარ :(( გამოცდა მაქვს გადასაბარებელი. მოკლედ იფიქრეთ ჩემს ნაბარტყუნებზე, აზრები მაინტერესებს თუ სა მნოი შტო ტა ნე ტაკ???

aaaaaaww <3>

მზესუმზირას მიესაჯა მუდამ მზის მზერა

კორიანტელია ოცნებების და არა მტვრის ჩემს გულსა და გონებაში. ცოტა ხნით დავისვენებდი...ყველასგან და ყველაფრისგან. სადმე გავემგზავრებოდი, ჩანთას სიხარულით ჩავალაგებდი...კბილის ჯაგრისი, Ipod, სქელი ჟაკეტი, Jeans, სათვალე, მინ. სამი წიგნი, პირსახოცი და პიჟამოები. წავიდოდი რაიმე სახმელეთო ტრანსპორტით, საზოგადოებასთან ერთად. ნამდვილ ორ კვირიან vacation-ს მოვიწყობდი, ამ ორი კვირის განმავლობაში ჩემი წესებით ვიცხოვრებდი, მხოლოდ ჩემთვის. დაღლილ-დაქანცულ სულს და გონებას დავასვენებდი გულზე ხომ აღარაფერს ვამბობ. ჩვენს ქვეყანაში იგრძნობა როგორ ფეხაკრეფით მოიპარება გაზაფხული, სასიამოვნო პერიოდია... მზე გათბობს, მაგრამ არ გაოფლიანებს . დღეს დიდხანს ნანატრი ელვაც დავინახე ცაზე. აუტანელი, ზლაზუნა ზამთარი როგორც იქნა გაილია, რომელმაც თითქმის შეიწირა ჩემი ნერვები და მოთმინება. ფიალა 3/4-ით ამევსო =))
უკვე რა ხანია ვოცნებობ ერთ გარემოებაზე, ბუნების წიაღისეულ გარემოებაზე. რამდენჯერ გონებაში წარმომდგენია, რომ ამ გარემოების წიაღში ვიმყოფები სასურველი გარემოცვით. ცოტა მეც ავიბენი, ამიტომ პირდაპირ გარემოების აღწერაზე გადავალ. წარმოიდგინე! გაზაფხულს უკვე მტკიცედ აქვს ფეხი მოკიდებული და ამინდიც შესაფერისი ანუ- თბილი, მაგრამ ნესტიანი ჰაერი, თითქოს დამძიმებულიც, მაგრამ მაინც მომაკვდინებლად სასიამოვნო, მოღრუბლული ცა და მონაცრისფრო აურა, მწვანე მიდამო, ნესტიანი ბალახი, ცოტა დაღმართი და ხეები ალაგ-ალაგ, ნანატრი მხატვრული ლიტერატურა როგორც იქნა დაიმარტოხელე და სრულ განცხრომაში ხარ. დარწმუნებული ხარ რომ ძალიან მალე გიჟური ამბები დატრიალდება და გიჟური ამინდის მოლოდინში ხარ, იცი რომ უნდა ადგე, მაგრამ თითქოს არც აპირებ ადგომას, თითქოს გეჩქარება, მაგრამ ამავე დროს ფეხებზე გკიდია. არც გცივა და არც დასველების გეშინია. სრული ჰარმონია და ნანტრი თავისუფლება, მისი ჩაშლის და გაფუჭების უფლებას ბუნებასაც არ აძლევ და არც ემორჩილები მის კანონზომიერებას მისი დინების საწინააღმდეგოდ მიდიხარ და თავს ბედნიერად გრძნობ...ათასნაირი სურნელია ერთმანეთში არეული, სასიამოვნო, მაგრამ ადამიანის ხელი ამ საქმეში არ ურევია...რაღაც სხვა ამბავია.
                                                                                                                                 inspირაცია 2007(c)

mood

ჭერმის წვენი (ჭერამკოლა) =)))))

სააშკარაოზე გამომაქვს ზოგიერთი რამ! ვაღიარებ, ვარ უზარმაცესი პიროვნება, რომელიც ადგილს ვერსად პოულობს, მიყვარს მოღრუბლული ამინდი და მწვანე ფერი, უკანასკნელი პერიოდი ბუნებაზე შეყვარების მქონდა Ace Ventura-ს ერთ-ერთი ფილმი, როცა ბუნება გიხმობს აი, სრული ამ წინადადების მნიშვნელობით. ვოცნებობ ავტრალიასა და ახალ ზელანდიაში მოგზაურობაზე. ეს უკანასკნელი პერიოდია Milford Track-ის მონახულებაზე ვოცნებობ. ჩვენს ქალაქში ბუნებამ ფაქტობრივად გაიღვიძა. ჩემი სახლის უკანა აივნიდან მხოლოდ სიმწვანე მოჩანს არა ბევრი სხვა რამეც, მაგრამ ზემოთ ხსენებული სიმწვანე ყველაფერს ჩრდილავს. მოჩანს ფეხბურთის მოედანი, ჩემი ძველი სკოლა, თბილისის ანძა, ახალმშენებარე კორპუსი და ერთი მოხუცი, რომელიც ყოველ საღამოს უკაცრიელ ბილიკზე ორი მძიმე ხელჩანთით მოაბიჯებს. მიყვარს ხედები ჩემი სახლიდან. მთის კალთები, რომლებზეც ჩამავალი მზის სხივები ერთი კუთხით ეცემიან. ვერ ვიტან მოულოდნელად თავს დამტყდარ უბედურებებს, (ან ვინ იტანს) sms.tsu.ge-ს, ქარს და მზეს ერთად, ფრინველებსკბილის ტკივილს და კიდევ ბევრ რამეს.მიყვარს ყველაფერი, რაც ცხოვრების საყვარელ პერიოდებს მახსენებს, უდარდელი ზაფხული, თავისუფლება, ''ზმეიკიანი'' ჯინსები (ოღონდაც ღილებიანი არა) და ჭერმის წვენი <3 <3