ცხელოდა ირგვლივ, ჰაერი სავსე იყო ქინქლებით. საღამო იყო, ფანჯრიდან მოჩანდა მაღალი კოშკი. ფარდა უფრო გადავწიე და მთვარეც დავინახე. გავყურებდი პანორამას, მანქანების საყვირების ხმა მესმოდა, მერე სადღაც შორს მატარებელმა ჩაირიხინა. ოთახში ორპირი ქარი ქროდა, ფარდა ფრიალებდა, საღამოს ნიავი სასიამოვნოდ მელამუნებოდა სახეზე, ჟრუანტელი მივლიდა მთელ სხეულში. თან მციოდა, თან შინაგანად ვგიზგიზებდი. სული აფორიაქებული მქონდა. ღამის ხმაურობა ოთახში სასიამოვნოდ იჭრებოდა და სულში მეღვრებოდა. აქამდე ქარი მძულდა, მაგრამ ამ საღამოს უსაზღვროდ შემიყვარდა. ელავს, მაგრამ გრუხუნი არ ისმის. შორს ცა ნათდება და ისევ ქრება. აღარ მეძინება, არადა ისე მომერია ძილი, თითქოს სამუდამოდ დავიძინებდი. ფანჯრიდან გადაშლილმა სანახაობამ მიხსნა და გამიტაცა. ბოლოს მინდა მოგახსენოთ თუ რა ექსტრემელურად, პირველი გამოცდის წინა საღამოს შემომეწერა ჩემდაუნებურად...
მახსოვს ეს მომენტო, როგორ აღფრთოვანებული იყავი ამ ხედით ამ ღამეს
ReplyDelete